گفت و گو با خدا

پُر کن مرا که تهی هستم

با آنکه پرم از هیچ و جایی برایت نساخته ام

پُر کن مرا که لبریزم از حقارت یک منه تو خالی

پُر کن مرا که پُر از احتیاج به تو ام

#پ_ن:

دست التماسم از تو طلبکار خدایی است با آنکه بندگی نکرده‌ام.

#م.

نمیتوانم از بهت این روزها بنویسم

و از چراغ خاموش سینه‌ای تاریک

در خلوتی که شکسته است و

سکوتی که رسوبی از سنگ های لایه ای بغض های نشکسته است